Τα Τετράδια μου

Τρεῖς βράχοι λίγα καμένα πεῦκα
κι ἕνα ρημοκλῆσι καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς βράχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεῦκα, μαῦρα καὶ κίτρινα
κι ἕνα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στὸν
ἀσβέστη. καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτὰ ὡς τὸν ὁρίζοντα
ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει. Ἐδῶ ἀράξαμε
τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε. Ἡ θάλασσα
ποὺ μᾶς πίκρανε εἶναι βαθιὰ κι ἀνεξερεύνητη
καὶ ξεδιπλώνει μίαν ἀπέραντη γαλήνη.
Ἐδῶ μέσα στὰ βότσαλα βρήκαμε ἕνα νόμισμα
καὶ τὸ παίξαμε στὰ ζάρια. Τὸ κέρδισε ὁ μικρότερος
καὶ χάθηκε. Ξαναμπαρκάραμε μὲ τὰ σπασμένα μας κουπιά.

 

Ἄχ, καὶ νὰ γύριζαν, νά᾿ ρχονταν πίσω τὰ χρόνια ποὺ ἔζησα πρὶν σ᾿ ἀγαπήσω! Χρόνια ἀμνημόνευτα σὰ νά ῾ταν ξένα τὰ χρόνια ποὺ ἔζησα χωρὶς ἐσένα. Ποτάμι ποὺ ἔτρεξε μὲς σὲ λιθάρια καὶ δὲν ἐπότισε μηδὲ χορτάρια, κι᾿ ἡ γῆ τὸ ρούφηξε στ᾿ ἄφωτα βάθη κι᾿ ὡς καὶ τ᾿ ἀχνάρι του γιὰ πάντα ἐχάθη. Ἄχ, καὶ νὰ γύριζαν νὰ διπλοζήσω, ἀγάπη ἀδιάκοπη νὰ σοῦ χαρίσω, καὶ νά ῾σαι ἡ πρώτη μου, ἐσὺ ἡ στερνή μου, ἀπὸ τὴ γέννα μου κι᾿ ὡς τὴ θανή μου. Μισὴ σοῦ χάρισα ζωὴ μονάχα. Ζωὲς ἀμέτρητες ἤθελα νά ῾χα, ἔτσι ὅπως πρέπει σου νὰ σ᾿ ἀγαπήσω. Ἄχ, καὶ νὰ γύριζαν τὰ χρόνια πίσω!

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μάκρυνες γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα